امام کاظم علیه السلام فرمودند:
کانَ لاَِبى عَبْدِاللّهِ علیه السلام مِشْطٌ فیالْمَسْجِدِ یَتَـمَشَّـطُ بِـهِ اِذا فَـرَغَ مِنْ صَـلاتِهِ.
امام صادق علیه السلام در مسجد شانه اى داشت که چون از نماز فارغ مى شد با آن موى خود را شانه مى زد.
بحارالانوار ۷۶: ۱۱۶ ح ۲
امام کاظم علیه السلام فرمودند:
کانَ یُعْرَفُ مَوْضِعُ سُجُودِ أَبی عَبْدِاللّهِ علیه السلام بِطیبِ ریحِهِ.
جایگاه سجده امام صادق علیه السلام از بوى خوش آنجا شناخته مىشد.
کافى ۶: ۵۱۱ ح ۱۱
امام کاظم علیه السلام فرمودند:
اِنّا اُصِبْنا بِاِسماعیلَ فَصَبَرنا فَاصْبِرْ کَما صَبَرْنا اِنّا اِذا أَرَدْنا أَمْرا وَ أَرادَ اللّهُ أَمْرا سَلَّمْناهُ لاَِمْرِاللّهِ.
پدرم به من فرمود براى تعزیت و تسلیت گفتن به مفضّل (یکى از یاران حضرت) پیش او بروم و به او بگویم: ما چون با مرگ اسماعیل (فرزند آن حضرت) روبرو شدیم، صبر کردیم. اکنون تو نیز چون ما صبر پیشه کن. ما چون خواهان امرى باشیم و خدا امر دیگرى را بخواهد تسلیم امر خدا مىشویم.
مشکاة الانوار: ۲۸
حماد بن عثمان (از یاران امام صادق علیه السلام) مىگوید:
رَأَیْتُ أَباعَبْدِاللّهِ علیه السلام یَجْلِسُ فى بَیْتِهِ عِنْدَ بابِ بَیْتِهِ قِبالَةَ الْقِبْلَةِ.
امام صادق علیه السلام را مىدیدم که در خانهاش جلوى درِ اتاق رو به قبله مىنشست.
مشکاة الانوار: ۲۰۶
امام صادق علیه السلام فرمودند:
مَا اتَّخَمْتُ قَطُّ وَ ذلِکَ أَنّی لَمْ أبْدَأْ بِطَعامٍ اِلاّ قُلْتُ بِسْمِ اللّهِ وَ لَمْ أَفْرَغْ مِنْ طَعامٍ اِلاّ قُلْتُ أَلْحَمْدُ لِلّهِ.
هرگز هضم غذا بر من مشکل نشده است، زیرا هیچ گاه شروع به غذا نکردم مگر اینکه «بسم اللّه»گفتم و هیچ گاه از غذا خوردن فارغ نشدم مگر آنکه «الحمد للّه» گفتم.
وسائل الشیعه ج ۱۶ ص ۵۸۶ ح ۷
معاویه بن عمار (از اصحاب امام صادق علیه السلام) مىگوید:
رَأیْتُ أَبـاعَبْدِاللّهِ علیه السلام یَخْتَضِبُ بِالَحنّاءِ خِضابا قانِیا.
امام صادق علیه السلام را دیدم که موى خویش را با حناى پررنگى حنا بسته است.
بحارالانوار ج ۴۷ ص ۴۶ ح ۶۵
مفضل (یکى از یاران امام صادق علیه السلام) مىگوید از آن حضرت شنیدم که مىفرمودند:
ما مِنْ طَعامٍ اکُلُهُ اِلاّ وَ أَنَا أَشْتَهى أَنْ یُشْرِکَنى فیهِ اِنْسانٌ…
هیچ غذایى نمىخورم مگر این که دوست دارم انسان دیگرى نیز در خوردن غذا با من همراه شود.
کافى ج ۶ ص ۳۵۳ ح ۶
حفص بن غیاث مىگوید امام صادق علیه السلام فرمودند:
یا حَفْصُ ما مَنْزِلَةُ الدُّنْیا مِنْ نَفْسى اِلاّ بَمَنْزَلَةِ الْمَیْتَةِ اِذا اضْطَرَرْتُ اِلَیْها أَکَلْتُ مِنها.
اى حفص موقعیّت دنیا در نزد من همانند مردارى است که چون ناچار شوم از آن استفاده مىکنم.
وسائل الشیعه ۱۶: ۳۱۲ ح ۶
ابى خدیجه (از راویان حدیث) مىگوید:
اَنَّهُ کانَ [أَبى عَبْدِاللّهِ علیه السلام] یَجْلِسُ جِلْسَةَ الْعَبْدِ وَ یَضَعُ یَدَهُ عَلى الاَْرْضِ وَ یَاکُلُ بِثَلاثِ أَصابِعَ.
امام صادق علیه السلام همچون بردگان (با تواضع تمام) مىنشست و دست خویش را بر زمین مىنهاد و با سه انگشت غذا مىخورد.
کافى ۶: ۲۹۷ ح ۶
مالک (پیشواى فرقه مالکیه اهل سنت) مىگوید:
وَ لَقَدْ کُنْتُ أَرى جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ علیهماالسلام وَ کانَ کَثیَر الدِّعابَةِ وَ التَبَسُّمِ.
من هماره امام صادق علیه السلام را مىدیدم و آن حضرت بسیار اهل مزاح و تبسم بود.
بحارالانوار ۱۷: ۳۲ ح ۱۴
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِنَّ ضارِبَ عَلِىٍّ علیه السلام بِالسَّیفِ وَ قاتِلَهُ لَوْ ائْتَمَنَى وَ اسْتَنْصَحَنى وَ اسْتَشارَنى ثُمَّ قَبِلْتُ ذلِکَ مِنْهُ لأَدَّیْتُ اِلَیْهِ الأمانَةَ.
اگر آنکه با شمشیر به على علیه السلام ضربه زد و او را کشت مرا امین خود بداند و از من خیرخواهى و مشورت جوئى نماید و من حاضر به امانتدارى و مشورت او شوم همانا امانت را نسبت به او رعایت خواهم نمود.
کافى ۵: ۱۳۳ ح ۵
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِنّى لاَُسارِعُ اِلى حاجَةِ عَدُوّى خَوْفا أَنْ أَرُدَّهُ فَیَستَغْنَى عَنّی.
من با شتاب نیاز دشمن را بر آورده مىسازم از بیم آن که مبادا او را رد کنم و او از من بى نیاز شود.
بحارالانوار ۷۸: ۲۰۷ ح ۶۴
امام صادق علیه السلام (به شیعیان) فرمودند:
اِنّى وَاللّهِ ما امُرُکُمْ اِلاّ بِما نَأمُرُ بِهِ أَنْفُسَنا فَعَلَیْکُمْ بِالْجِّدِ وَ الاِْجْتِهادِ.
به خدا سوگند من شما را به چیزى دستور نمىدهم مگر که خود را نیز بدان فرمان مىدهم پس بر شما باد که تلاش و کوشش کنید.
وسائل الشیعه ج ۱۲ ص ۱۲ ح ۸
حفص بخترى (یکى از اصحاب امام صادق علیه السلام) مىگوید:
اَنَّهُ کانَ [أَبى عَبْدِ اللّهِ علیه السلام ] یَحْضُرُ الرَّمْىَ وَ الرِهانَ…
امام صادق علیه السلام در مسابقه تیراندازى و اسب سوارى حاضر مىشد.
وسائل الشیعة ج ۱۳ ص ۳۴۸ روایت ۴
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِنّى لاََعْمَلُ فى بَعْضِ ضِیاعى حَتّى أَعْرَقَ وَ اِنَّ لى مَنْ یَکْفینى لِیَعْلَمَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ أَنّى أَطْلُبُ الرِّزْقَ الْحَلالَ.
من در برخى زمینهاى کشاورزیم کار مىکنم تا عرق مىکنم، در حالى که افرادى هستند که به جاى من کار کنند و مرا از کار کردن بىنیاز کنند، ولى من کار مىکنم تا خداوند بزرگ بداند که من براى روزى حلال تلاش مىکنم.
وسائل الشیعه ۱۲: ۲۳ ح ۸
هشام بن سالم (از یاران امام صادق علیه السلام) مىگوید:
کانَ أَبُوعَبْدِاللّهِ علیه السلام اِذا اعتَّمَ وَ ذَهَبَ مِنَ اللَّیْلِ شَطْرُهُ أَخَذَ جِرابا فیهِ خُبْزٌ وَ لَحْمٌ وَ الدَّراهِمُ فَحَمَلَهُ عَلى عُنُقِهِ ثُمَّ ذَهَبَ اِلى اَهْلِ الْحاجَةِ مِنْ أَهْلِ الْمَدینَةِ فَقَسَّـمَهُ فیهِمْ وَ لا یَعْرِفُونَهُ فَلّما مَضى أَبُوعَبـْدِ اللّهِ علیه السلام فَقَدُوا ذلِکَ فَعَلِمُوا أَنَّهُ کانَ أَبُوعَـبْدِاللّهِ علیه السلام.
چون پارهاى از شب مىگذشت امام صادق علیه السلام کیسهاى انباشته از پول و نان و گوشت بر دوش مىکشید و به سراغ نیازمندان شهر مدینه مىرفت و آن را بین آنان تقسیم مىکرد و آنها هیچ گاه او را نمىشناختند و چون امام علیه السلام درگذشت و این بخششها قطع شد فهمیدند آن شخص امام صادق علیه السلام بوده است.
کافى ۴: ۸ ح ۱، بحار الانوار ۴۷: ۳۸ ح ۴۷
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِنّی اِذا سافَرْتُ فى شَهْرِ رَمَضانَ ما آکُلُ اِلاّ الْقُوتَ وَ ما أَشْرَبُ کُلَّ الرَّىِّ.
هرگاه در ماه رمضان به مسافرت مىروم[به احترام ماه رمضان اگر چه مسافرم و روزه بر من واجب نیست ولى] جز به اندازه رمق داشتن غذا نمىخورم و هرگز از آب در حدّ سیراب شدن نمىنوشم.
وسائل الشیعه ۷: ۱۴۷ ح ۵
امام صادق علیه السلام چون روزه مىداشت گیاهان و گلهاى خوشبو را نمىبویید. از آن حضرت در این باراه سوال کردم فرمودند:
اَکْرَهُ أَنْ أَخْلِطَ صَوْمى بِلَذَّةٍ.
دوست ندارم که روزه خود را با لذت بیامیزم.
من لایحضره االفقیه ۲: ۱۱۴ ح ۱۸۸، وسائل الشیعه ج ۷: ۶۷ ح ۱۵
امام صادق علیه السلام چون روزه مىگرفت بوى خوش به کار مىبرد و مىفرمود:
اَلطّیبُ تُحْفَةُ الصّائِم.
بوى خوش هدیه روزهدار است.
کافى ۴: ۱۱۳ ح ۳، من لایحضره الفقیه ۲: ۱۱۲ ح ۱۸۷۲
امام صادق علیه السلام چون از پیامبر خدا صلى الله علیه و آله یاد مىکرد مىگفتند:
بِأَبى وَ أُمّى وَ نَفْسى وَ قَوْمى وَ عِتْرَتى.
پدرم، مادر، جانم، قبیله و خاندانم فداى او باد.
تفسیر البرهان ۱: ۳۰۷ ح ۴